ใช่รักหรือเปล่า?

ทันทีที่ได้พบเธอ ความรู้สึกผมที่มีต่อ “เธอ” นั้น ยากเหลือเกินที่จะเรียบเรียงออกมาเป็นถ้อยคำ
รู้ก็แต่เพียงว่า โลกของผมได้เปลี่ยนไปมากเหลือกเกิน
เธอมาจากดินแดนแสนไกล แต่ด้วย “พรมลิขิต” ทำให้เราได้มาพบกัน ณ วันที่เหน็บหนาว คืนหนึ่งในเมืองที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย แข่งขัน

“ผม” และ “เธอ” ต่างมาตามหาความฝันที่แตกต่างกันไป…
เธอคนนี้ ฝันอยากเป็นคุณครูสอนภาษาอังกฤษ ให้ความรู้แก่เด็กๆที่อยากได้เรียนรู้ภาษากลางของ
โลกยุคโลกาภิวัฒน์

เธอเชื่อว่า อาชีพนี้เป็นอาชีพที่จะได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

การให้ความรู้ ชี้นำ จะเป็นบันไดขั้นพื้นฐานที่สำคัญในการพัฒนาตัวเองไปสู่จุดมุ่งหมายขั้นต่อๆไป

ส่วนผมน่ะหรอ ผมก็เป็นแค่คนๆหนึ่งที่ยังหาตัวเองไม่เจอ การได้มาที่แห่งนี้ น่าจะช่วยผมได้ใช้เวลาค้นหาสิ่งที่ต้องการในชีวิต

ความแตกต่างของเราทั้งคู่ ดูจะไม่เป็นเส้นขนาน อย่างที่คิดเอาไว้ในตอนแรก เราเข้ากันได้ดีเกือบจะทุกเรื่อง จะมีบ้างที่เราถกเถียงกันเรื่องที่ไม่ค่อยเป็นเรื่องสักเท่าไหร่

ความรักของผม ที่ผ่านๆมา เหมือนผ่านมาแล้ว ก็ผ่านพ้นไป เปรียบดั่งสายลมที่พัดเข้ามาแล้วมิอาจหวนย้อนกลับ

ไม่เคยเลยสักครั้งแม้แต่เสี้ยววินาที ที่ผมมีความคิดอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับใครสักคนหนึ่ง
แต่ ณ วันนี้ เวลานี้“เธอ”คนนี้เข้ามาเปลี่ยน ความคิดของผมได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจยิ่ง

ตอนนี้ ผมรู้แล้วว่าผมมาทำอะไร ณ ดินแดนอันแสนไกลแห่งนี้

ผมรู้ด้วยว่าจากนี้ไป ผมจะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร…
ผมอยากใช้ชีวิตส่วนที่เหลือทั้งหมดของผม ได้ดูแล และใกล้ชิดกับ “เธอ”

ทุกครั้งที่ผมได้ เป็น “ผู้ให้” ผมไม่เคยหวังสิ่งใดตอบแทนกลับมา
การ “มอบ” สิ่งดีๆให้กับ “เธอ” มันคือสิ่งที่ส่วนลึกของหัวใจผมเรียกร้อง

ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมให้ไป เธอจะมองเห็นค่าของมัน หรือสัมผัสความปรารถนาดีของผมได้มั้ย?
ผมไม่รู้ด้วยว่าสิ่งที่ผมทำไป มันจะดีและ มีค่าเพียงพอสำหรับผู้หญิงดีๆ อย่าง “เธอ”หรือเปล่า?

ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกในตอนนี้ ผมควรเรียกมันว่า “ความรัก”หรือ “ความหลง”ดี?

สิ่งเดียวที่ผมพอจะรู้ตอนนี้ก็คือ ผมชอบที่จะมีเธอใกล้ๆแบบนี้ ตราบนานเท่านาน…